یتیم کیست؟

تعریف کلمه “یتیم” در بین بسیاری از افراد موضوع بحرانی است. درک عمومی از واژه یتیم، کودکی است که هر دو والدینش را از دست داده است. اما، آمار مربوط به یتیم‌ها بر اساس تعریفی است که توسط یونیسف و سایر نهادهای جهانی حمایت از کودکان به کار برده می‌شود که شامل کودکانی است که یکی (single orphans) یا هر دو والدین (double orphans) خود را از دست داده‌اند. این تعریف معمولاً آن چیزی نیست که مردم زمانی که به یتیم فکر می‌کنند در نظر می‌گیرند. این موضوع بسیار مهم است چرا که بیشتر کودکانی که به عنوان “یتیم” نام‌برده می‌شوند، واقعاً یک والد زنده دارند. بر اساس اطلاعات یونیسف، تقریباً 140 میلیون یتیم در دنیا وجود دارد. اما، این تعداد شامل کودکانی است که یک والدین ((single orphans) یا هر دو والدین (double orphans) خود را از دست داده‌اند. پانزده میلیون کودک در جهان هر دو والدین خود را از دست داده‌اند.

به طور مهم‌تر، اکثریت عظیم هر دو گروه از یتیم‌ها، چه یتیم واحد و چه یتیم دوگانه، با والدین بازمانده، پدر و مادربزرگ یا سایر بستگان زندگی می‌کنند. در بسیاری از فرهنگ‌های سراسر جهان، اعضای خانواده گسترده، مانند پدر و مادربزرگ‌ها، خاله‌ها و عموها، به طور طبیعی به مراقبت از کودکانی که والدین خود را از دست داده‌اند می‌پردازند. به طور شگفت‌انگیز، اکثر کودکانی که در جهان به عنوان یتیم نام‌برده می‌شوند، واقعاً با خانواده خود زندگی می‌کنند. اگر اکثر “یتیم‌ها” با خانواده خود زندگی می‌کنند، باید بپرسیم: “کی‌ها در یتیم‌خانه‌ها زندگی می‌کنند؟” تخمین زده می‌شود که پنج تا هشت میلیون کودک در یتیم‌خانه‌های سراسر جهان زندگی می‌کنند، اما این تعداد احتمالاً خیلی کم است، چرا که داده‌ها در مورد کودکان در یتیم‌خانه‌ها اغلب در دسترس نیست. از بین این کودکانی که در یک یتیم‌خانه زندگی می‌کنند، داده‌ها از سراسر جهان نشان می‌دهد که چهار از پنج نفر، یا 80٪، حداقل یک والد زنده دارند و تقریباً همه بستگان گسترده دارند.

مراقبان کودکان یتیم چه کسانی هستند؟

شواهد نشان می‌دهد که اکثریت قریب به اتفاق کودکانی که والدین خود را از دست داده اند در خانواده ها نگهداری می‌شوند. به عنوان مثال، در زیمبابوه یک مطالعه نشان داد که 98٪ از یتیمان این کشور در یک خانواده زندگی می‌کنند. مراقبان اولیه شامل والدین بازمانده، مادربزرگ ها، خاله ها و عموها، خواهر و برادرهای بزرگتر و همسایه هایی هستند که اغلب بدون دخالت عامل خارجی به عنوان والدین-فرزندپذیر عمل می‌کنند. وظیفه مراقبت از کودکان اغلب بر عهده پدربزرگ و مادربزرگ یا مراقبان بزرگتر است. با این حال، این مراقبان مسن‌تر ممکن است از نظر توانایی فیزیکی و اقتصادی محدود باشند یا فاقد مهارت‌های والدینی برای مراقبت از کودکان باشند. بسیاری از خانواده‌هایی که بچه‌ها را می‌پذیرند خودشان فقیر هستند و برای ادامه مراقبت از کودکان در خانه‌شان به حمایت نیاز دارند.

اگر آن‌ها یتیم نیستند، چرا این کودکان در یتیم خانه هستند؟

در حالی که دلایل زیادی می‌تواند باعث شود که یک کودک در آنچه به نام مراقبت مسکونی، مانند یتیم‌خانه‌ها و خانه‌های کودکان، قرار بگیرد، فقر اغلب علت اصلی آن است.

«فقر به اضافه …..» عبارتی است که به توصیف نقشی که فقر اغلب به عنوان دلیلی برای رفتن کودکان به یتیم خانه ایفا می‌کند کمک می‌کند. خانواده‌ای که فقیر است ممکن است دچار نوعی بحران شود که منجر به اسکان فرزندانشان در یتیم خانه شود: فقر به اضافه… بیماری، ناتوانی، طلاق، از دست دادن شغل، اعتیاد، بلایای طبیعی، درگیری، یا حتی عدم دسترسی به آموزش. . از آنجایی که خانواده در فقر به سر می‌برد، در طول بحران برای تأمین نیازهای فرزندان خود با مشکل مواجه می‌شود. والدین تنها راه برای رفع نیازهای اولیه فرزندان خود را در مراکز نگهداری می‌دانند. آن‌ها با انتخاب ناممکنی روبرو هستند که یا از فرزندان خود مراقبت کنند یا آن‌ها را برای دریافت غذا، سرپناه یا آموزش به پرورشگاه بفرستند. در صورتی که والدین در مواجهه با چالش‌هایی که با آن روبرو هستند و قادر به ارائه مراقبت کافی و تضمین امنیت کودک نیستند، کودکان نیز ممکن است از خانواده‌ای در حال مبارزه حذف شوند.