تاثیر دعوت بر خلق بافتمان‌های جدید و اثر اتخاذ ایستمان منشاء بودن در دعوت از دیگران
این پژوهش با هدف بررسی تأثیر دعوت افراد به یک دوره بر ایجاد بافتمان‌های جدید و اثرگذاری اتخاذ ایستمان منشاء بودن در انجام دعوت طراحی شده است. من به دنبال درک این هستم که چگونه بافتمان‌های پیش‌فرض، شیوه‌ی بودن و عملکرد افراد را محدود می‌کند و به آن رنگ و شکل می‌دهد، و چگونه اتخاذ ایستمان منشاء بودن می‌تواند به دعوتی مؤثر و قدرت‌بخش منجر شود.
فهرست مطالب
پیش‌زمینه پژوهش
پیش از شروع این پژوهش، من دوره‌ای طراحی کردم که هدف آن نشان دادن یک مسر عملی به شرکت‌کنندگان در ارتقای بهره‌وری، کیفیت زندگی، ایجاد ارزش و مزیت رقابتی بود. در ابتدا، ۷ نفر در این دوره ثبت‌نام کرده بودند و سپس هدف این بود که دوره را با حداقل ۳۰ نفر شروع کنیم. برای حمایت از این فرآیند، آینده‌ای خلق شده برای دوره به‌صورت زیر بیان شد:
“درباره قول دوره، پویش کنید: «شما این دوره را در حالی ترک خواهید کرد که یک مسیر عملی برای افزایش چشمگیر بهره‌وری، کیفیت زندگی، ایجاد ارزش و مزیت رقابتی برای خود، خانواده و سازمان‌تان در اختیار دارید».
حال تصور کنید که امروز، پایان دوره‌ی یکپارچگی‌ست؛ مسیری که دو ماه پیش با ۳۰ نفر آغاز کردیم و به قول دوره رسیدیم. اکنون به نقطه‌ای رسیده‌ایم که عمیقاً قدرتمند و رضایت‌بخش است. من به جمعیتی نگاه می‌کنم که دعوت‌شدگان این دوره‌اند و حس می‌کنم که عشق و صمیمیت چطور در روابطمان ریشه دوانده است. با هم شجاعانه به استقبال ریسک‌ها رفتیم و راهی نوین را پیش گرفتیم. یکپارچگی در زندگی همه‌ی ما جاری شده است؛ جهان‌بینی‌ها و چارچوب‌های مرجع محدودکننده‌ی گذشته جای خود را به دیدگاه‌ها و افق‌های تازه‌ای داده‌اند که کیفیت زندگی‌مان را به سطحی بالاتر ارتقا داده است.”
در طول پژوهش، از شرکت‌کنندگان در این پژوهش سوال زیر پرسیده شد:
“آیا فرد یا افرادی در زندگی شما وجود دارند که حضور آن‌ها در این دوره منجر به گشایش برای خودتان و آن فرد یا افراد باشد؟”
شرکت‌کنندگان همچنین تشویق شدند تا ایستمان منشاء بودن را اتخاذ کنند و برای حضور افراد دیگر در این دوره اقدام کنند. برای این منظور از آنان خواسته شد که به‌صورت زیر عمل کنند:
“برای حضور آن افراد در دوره، در ایستمان منشاء بودن بایستید.”
و برای حمایت از این فرآیند، از شرکت‌کنندگان دعوت شد که دغدغه‌ها و نگرانی‌های خود را در این زمینه با من در میان بگذارند.
بررسی بافتمان‌های پیش‌فرض
شرکت‌کنندگان سپس به تمرین‌هایی پرداختند که شامل پویش بافتمان‌های پیش‌فرض درباره‌ی دعوت، شیوه‌ی بودن‌شان در این دعوت و عملکردشان بود. از آنان خواسته شد که در صورت نیافتن حمایت قدرتمند از افراد، بافتمان‌های قدرت‌بخش خلق کنند که شیوه‌ی بودن و عملکردشان در این زمینه قدرتمند باشد.
پرسش‌های پژوهش
- بافتمان‌های پیش‌فرض کدامند؟
- بافتمان‌های پیش‌فرض در اینجا به الگوهای ذهنی، باورها و تفکرات محدودکننده اشاره دارند که می‌توانند افراد را از اقدام به دعوت دیگران بازدارند. این پژوهش به دنبال شناسایی این بافت‌ها و درک چگونگی اثرگذاری آن‌ها بر عملکرد شرکت‌کنندگان است.
- چگونه این بافتمان‌ها شیوه‌ی بودن و عملکرد افراد را محدود می‌کنند؟
- بافتمان‌های پیش‌فرض می‌توانند منجر به ترس از رد شدن، احساس ناتوانی، یا شک در خصوص ارزش دوره شوند. این پژوهش بررسی می‌کند که چگونه این بافتمان‌ها می‌توانند شیوه‌ی بودن و عملکرد افراد را محدود کرده و آنان را از دعوت بازدارند.
- چگونه ایستمان منشاء بودن باعث دعوت می‌شود؟
- اتخاذ ایستمان منشاء بودن به معنای پذیرش مسئولیت خلق نتایج و دیدن خود به عنوان منشاء هرگونه گشایش و فرصت است. این پژوهش به بررسی این موضوع می‌پردازد که چگونه ایستادن در این ایستمان، موجب می‌شود که شرکت‌کنندگان به صورت فعالانه و با انرژی مثبت به دعوت دیگران بپردازند. (به عبارت دیگر اتخاذ ایستمان منشاء بودن بافتمان جدید خلق می‌کند).
- آیا انجام دعوت به صورت اختیاری یا اجباری تفاوتی ایجاد می‌کند؟
- این پژوهش به دنبال یافتن پاسخ به این پرسش است که آیا دعوت به صورت اختیاری (که شرکت‌کنندگان با انگیزه‌ی درونی خود اقدام می‌کنند) تأثیر متفاوتی نسبت به دعوت به صورت اجباری دارد. آیا افراد در حالتی که آزادی عمل بیشتری دارند، قدرت و اثرگذاری بیشتری از خود نشان می‌دهند؟
نتایج اولیه و تحلیل
انتظار می‌رود پس از اشتراک‌گذاری این درخواست‌ها و تمرین‌ها با شرکت‌کنندگان، برخی از نتایج اولیه به شکل زیر باشد:
- بافتمان‌های پیش‌فرض شناسایی شده شامل ترس از رد شدن، نگرانی درباره تأثیرگذاری دعوت و احساس عدم شایستگی بود. این بافتمان‌ها به وضوح شیوه‌ی بودن و عملکرد افراد را محدود کنند.
- ایستمان منشاء بودن باعث شود که بسیاری از شرکت‌کنندگان احساس قدرت بیشتری کنند و با اعتماد به نفس بالاتری دعوت را انجام دهند. این امر به‌ویژه در مواردی مشهود خواهد بود که شرکت‌کنندگان به خود به عنوان منشاء تغییرات مثبت نگاه کنند.
- دعوت اختیاری نسبت به دعوت اجباری نتایج متفاوتی داشته باشد. به نظر می‌رسید که افراد در حالت اختیاری با انگیزه و اشتیاق بیشتری عمل کنند و این امر به تقویت ارتباطات و کیفیت دعوت منجر شود.
نتیجه‌گیری
این پژوهش نشان خواهد داد که بافتمان‌های پیش‌فرض می‌توانند تأثیر عمیقی بر شیوه‌ی بودن و عملکرد افراد در دغوت دیگران داشته باشند. اتخاذ ایستمان منشاء بودن به عنوان یک ابزار قدرتمند می‌تواند این محدودیت‌ها را کنار بگذارد و به دعوتی مؤثر و قدرت‌بخش منجر شود. همچنین، آزادی عمل در انجام دعوت تأثیر مثبتی بر کیفیت و اثربخشی آن داشته باشد.
گام‌های بعدی
این پژوهش زمانی که تکمیل شد، ویرایش خواهد شد و نتایج به دست آمده اینجا با شما به اشتراک گذاشته خواهد شد.
نظرات و بینش‌های شما در این مسیر بسیار ارزشمند است. لطفاً تجربیات یا تأملات خود را در این‌باره با ما به اشتراک بگذارید.